zorg
Verpleegkundig leiderschap begint vooral niét bij jezelf
Onder de noemer verpleegkundig leiderschap roepen bestuurders, managers en vooral verpleegkundigen zelf op tot een emancipatie van de beroepsgroep. Verpleegkundigen moeten uit de schaduw van artsen en managers stappen en aanschuiven aan tafel. Niet alleen meepraten maar vooral meebeslissen luidt het devies.
Duidelijke oproep? Ja. Realistisch? Nee niet per sé. Er zijn twee bezwaren tegen deze oproep die belangrijk zijn om in acht te nemen, als je verpleegkundigen écht een stem wilt geven in het verbeteren van kwaliteit van zorg.
Zowel bestuurders, managers als verpleegkundigen geven aan dat de houding van verpleegkundigen essentieel is om verpleegkundig leiderschap te kunnen tonen. Meer lef, eigenaarschap, zelfvertrouwen en initiatief zijn de woorden die men verbindt aan verpleegkundig leiderschap. In een maatschappij waar individualisering, persoonlijke ontwikkeling, eigen regie en zelfredzaamheid het credo zijn is het niet verassend dat we de oplossingen vooral zoeken bij het individu. Het verstevigen van persoonlijk leiderschap is inderdaad ontzettend belangrijk. Richt alleen niet ál je pijlen op het individu maar vraag je als organisatie/bestuurder/manager ook vooral af hoe je zowel in structuur als cultuur verpleegkundigen meer podium en invloed kan geven.
Zoals hierboven beschreven benadrukt het pleidooi voor verpleegkundig leiderschap vooral het tonen van meer lef, zelfvertrouwen, een kritische houding en eigenaarschap van verpleegkundigen. Deze eigenschappen zijn echter niet vanzelfsprekend voor deze beroepsgroep, die zich van oudsher ondergeschikt positioneert (en gepositioneerd wordt!) ten opzichte van bijvoorbeeld artsen. Het eenzijdig oproepen tot meer lef van verpleegkundigen kan daarmee als een roep in de woestijn worden. Spreek ook andere beroepsgroepen aan in dit pleidooi en neem de cultuur waarin deze van nature (of aangeleerde?) dienende houding tot uiting komt eens onder de loep. Wat kun je als organisatie doen om dit te doorbreken?
Verpleegkundig leiderschap begint dus misschien wel helemaal niet bij jezelf. Ja, persoonlijke ontwikkeling en zelfreflectie zijn ontzettend belangrijk om je eigen positie als verpleegkundige te verstevigen. Alleen het is niet genoeg. Een organisatie moet verpleegkundigen ook (1) ruimte bieden om jezelf te kunnen ontwikkelen en (2) daadwerkelijk een plek én stem aan tafel creëren. Vraag je als organisatie/bestuurder/manager dus vooral ook af hoe je zowel in structuur als cultuur verpleegkundigen meer podium en invloed kan geven.
Indien er vragen zijn over dit thema, neem dan gerust contact op met Mathilde Berghout.
